Edykt Mediolański, który uważa się za jedno z decydujących wydarzeń w historii powszechnej, a także  za punkt zwrotny w historii Kościoła, położył w cesarstwie kres prześladowaniom chrześcijan i zarazem otworzył drogę do instytucjonalizacji religii chrześcijańskiej.

Za czasów Teodozjusza I Wielkiego chrześcijaństwo (katolicyzm) stało się  religią państwową cesarstwa rzymskiego. Cesarz w specjalnym edykcie wydał nakaz wyznawania wiary papieża Damazego i biskupa Aleksandrii, zabraniając jednocześnie praktykowania pogaństwa.

Edykt Cunctos populos (albo De fide Catholica), zwany także edyktem trzech cesarzy (Teodozjusza I, Gracjana i Walentyniana II), bardziej niż Edykt Mediolański wyznaczałby początek ery chrześcijańskiej, ponieważ dopiero od tego momentu datuje się oficjalne uznanie chrześcijaństwa za jedyną religię imperium rzymskiego.

Teodozjusz wydał ten historyczny edykt w Rzymie 28 lutego 380 roku (niektóre źródła podają 27 lutego). Horoskop dla ery chrześcijaństwa byłby więc następujący (obliczony na południe):

Koniunkcja Słońca z Neptunem w znaku Ryb zdaje się idealnie pasować do archetypowo-astrologicznej symboliki chrześcijaństwa, a opozycja Jowisza z Merkurym w Rybach mogłaby korespondować z procesem ekspansywnej ewangelizacji. Wymowna jest tu również koniunkcja Saturna z Plutonem będąca w opozycji do Urana, a także Mars w siódmym domu w kwadraturze do Urana.

Co ciekawe, Varuna (symbol dogmatyzmu i najwyższego prawa) stojący w siódmym stopniu Panny znajduje się w dość dokładnej opozycji do Słońce/Neptun!

Jeśli edykt faktycznie wydano 28, a nie 27 lutego, wówczas Słońce Jana Pawła II (którego pontyfikat uznaje się za jeden z najwybitniejszych w historii papiestwa) byłoby w tym horoskopie w ścisłej koniunkcji z Księżycem.