Jak już pisałem w innym poście, Eris po raz pierwszy została sfotografowana pod koniec 2003 roku. Jednak faktycznego odkrycia dokonano dużo później. Na swojej stronie prof. Michael E. Brown pisze, że odkrył Eris 5 stycznia 2005 roku o godz. 11:20 PST w Pasadenie.

Horoskop ten jest podobny do horoskopu pierwszej kliszy, na której uwidoczniona została Eris. Tu również bowiem władca ascendentu (w tym przypadku Mars) jest w kwadraturze do Urana, a Pluton – identycznie jak w horoskopie pierwszej kliszy Eris – tworzy koniunkcję z Merkurym i Wenus w Strzelcu.

Tym, co zwraca uwagę, jest nie tylko pierwszodomowa Eris, lecz również położenie Księżyca. Przebywa on bowiem w znaku Skorpiona. Jak się okazuje, nie jest to przypadkowe, ponieważ w horoskopach odkrycia Urana, Neptuna i Plutona (*) Księżyc także gościł w tym znaku. Co się za tym kryje?

Jak wiadomo, Księżyc w astrologii wydarzeniowej, horalnej i elekcyjnej jest niezwykle ważnym sygnifikatorem. Często bowiem dookreśla on sprawę, a niekiedy ją wręcz reprezentuje. Znak Skorpiona kojarzy się z transformacją, tajemnicą i z penetrowaniem tego, co nieznane. A przecież każda nowo odkrywana planeta wydobywa z nieświadomości zbiorowej ukryte moce, powodując budzenie się nowych archetypów kolektywnej psyche ludzkości, co niewątpliwie burzy zastany porządek.

Inną, niezwykle ważną rzeczą jest kwadratura Eris do Saturna. To zdumiewające, bowiem w horoskopach odkrycia Urana, Neptuna i Plutona odkrywana planeta zawsze była w twardych i do tego ścisłych aspektach z Saturnem. Uran był w opozycji do Saturna, Neptun w koniunkcji z Saturnem, a Pluton także w opozycji do Saturna. Co więcej, również w horoskopie odkrycia Ceres (która przez wiele lat uważana była za planetę), Saturn jest w ścisłej kwadraturze do zodiakalnego punktu, w którym została odkryta Ceres. Każdy astrolog wie, że Saturn to patron starego porządku. Nic więc dziwnego, że jeśli astronomowie odkrywają kolejną planetę, to tym samym burzą wcześniej przyjęty porządek.

Największą rewolucję wprowadził oczywiście Uran, który początkowo uznany za kometę został odkryty niejako przez przypadek, co jednak całkowicie zmieniło nasze wyobrażenie o strukturze Układu Słonecznego. To między innymi właśnie dlatego w astrologii uważa się Urana za rewolucjonistę i patrona przypadkowych, nieprzewidywalnych zdarzeń.

Neptun – w przeciwieństwie do Urana – nie został odkryty przypadkowo. Wręcz przeciwnie, jego odkrycie okazało się szczytem astronomii teoretycznej, ponieważ J. G. Galle zaledwie po jednej nocy obserwacji nieba dostrzegł go dokładnie w miejscu, które przewidziały obliczenia J. J. Leverriera. Jednak atmosfera towarzysząca odkryciu Neptuna była niemal skandaliczna. Podobne obliczenia sporządził bowiem w tym samym czasie J. C. Adams, ale opieszałość jego mocodawców uniemożliwiła mu dokonania tego historycznego czynu. Jak się później okazało, Neptuna obserwował już Galileusz (1613), ale pomylił go z jednym z księżyców Jowisza. Ta seria pomyłek i niejasności do dziś rzutuje na astrologiczne cechy przypisywane Neptunowi.

Również Pluton został odkryty po serii obliczeń dokonanych przez P. Lowella, ale jego poszukiwania były bardzo żmudne i Lowell nie dożył dnia, w którym został dostrzeżony Pluton. Odkrył go bowiem dopiero C. Tombaugh w 1930 roku. Miało to miejsce kilka miesięcy po Wielkim Kryzysie i niespełna trzy lata przed dojściem Hitlera do władzy. To między innymi te koincydencje zadecydowały o takich astrologicznych cechach przypisywanych Plutonowi, jak władza totalitarna, ogromne przemiany społeczne, broń masowej zagłady i inne, których wprost nie da się wyczytać z nazwy mitologicznej.

Tak jak odkrycie Urana „powiększyło” Układ Planetarny, tak odkrycie Eris go „zmniejszyło”. Eris bowiem przyczyniła się do zdegradowania Plutona i odebrania mu statusu planety. Tak więc Eris jawi się jako ta, która powoduje zdegradowanie, umniejszenie albo unieważnienie dotychczas obowiązującego modelu, wyobrażenia, światopoglądu czy status quo. To, co do tej pory uznawane było za ważne, pełnoprawne, nagle traci na znaczeniu. Co więcej, jej mitologiczna nazwa również jest adekwatna. Michael Brown twierdzi bowiem, że zaproponowana przez niego grecka bogini waśni i niezgody jest idealną nazwą dla „planety”, której odkrycie spowodowało tak ogromne kontrowersje (nie tylko zresztą w środowisku astronomów).

Jedno jest pewne: horoskop odkrycia Eris jednoznacznie potwierdza, że astrologicznie rzecz biorąc Eris zachowuje się tak, jak każda inna planeta. Dla astrologa jest to wyraźna wskazówka, by włączyć Eris (podobnie jak Plutona i Ceres, a w przyszłości inne planety karłowate) do grona podstawowych elementów horoskopu, bo wiele przemawia za tym, że po prostu na to zasługuje.

===============
(*) Uran został odkryty 13 marca 1781 roku, o godz. 22:39 GMT w Bath. Neptun został odkryty 23 września 1846 roku, o godz. 23:30 GMT w Berlinie. O horoskopie odkrycia Plutona (również w kontekście Eris) pisałem w innym poście.