Kiedy w lutym 2020 roku Światowa Organizacja Zdrowia ogłaszała epidemiczny charakter choroby COVID-19 wywoływanej zakażeniem koronawirusa, który pojawił się na targu rybnym w chińskiej metropolii Wuhan (choć pierwsze przypadki zachorowań odnotowano już w grudniu 2019), Międzynarodowa Unia Astronomiczna postanowiła nadać nazwę pochodzącą od imienia chińskiego bóstwa Gonggong obiektowi z pasa Kuipera, który dotychczas znany był pod roboczą nazwą 2007 OR10. Tym samym ogłoszono istnienie pierwszej „chińskiej planety” w Układzie Słonecznym. W istocie Gonggong nie jest planetą, a zaledwie kandydatem do – jak dotąd – krótkiej listy planet karłowatych. Średnica tego ciała niebieskiego nie przekracza 600 km, a jego orbita podobna jest do orbity Eris.

W mitologii chińskiej i legendach Kraju Środka Gonggong to bóg wody, jeden z najpotężniejszych wśród najstarszych chińskich bóstw, istota prostacka, obdarzona niewielką inteligencją. Przedstawiany był jako mający miedzianą głowę ludzką z żelaznym czołem, rudymi włosami i ciałem węża, albo posiadający ludzką głowę z ogonem węża. Jest niszczycielski i obwinia się go za różne katastrofy kosmiczne. Za każdym razem gdy Gonggong toczył jakąś walkę, zostawał albo zabity, albo zesłany na wygnanie. Szczególnie antagonistyczny związek łączył go z bogiem ognia Zhurong, z którym Gonggong zawsze przegrywał.

Bóg wody rywalizował także o tron z cesarzem Zhuanxu. Rozwścieczony po przegranej bitwie o władzę uderzył rogiem w górę Buzhou, odłamując podporę Niebios, co spowodowało kosmiczną katastrofę. Świat od zagłady ocaliła Nüwa, naprawiając złamany filar. Odtąd jednak Ziemia przechylona jest na południowy wschód, na skutek czego w tę stronę do dzisiaj zmierzają wszystkie rzeki.

Jeśli na jakimś symbolicznym poziomie można łączyć nowy koronawirus z planetarnym bóstwem Gonggong, to sprawa nie wygląda optymistycznie. Wprawdzie Gonggong ostatecznie został pokonany, ale pozostawił po sobie trwałe zniszczenia i destrukcję nie do naprawienia.

Z astrologicznego punktu widzenia wiele przemawia jednak za tym, że obecne zagrożenie epidemiologiczne ma związek przede wszystkim z Marsem, Jowiszem i Saturnem, które przemierzają znak Koziorożca. Na takie zgrupowanie planet zwracali uwagę bowiem już astrologowie średniowieczni uniwersytetu paryskiego, którzy na polecenie króla Francji Filipa VI sporządzili specjalny raport wyjaśniający powody pojawienia się Czarnej Śmierci. Uczeni zauważyli, że na dwa lata przed pojawieniem się morowej zarazy, dziesiątkującej w latach 1347-1350 w sposób zatrważający ludność Europy, doszło właśnie do potrójnej koniunkcji Marsa, Jowisza i Saturna w powietrznym znaku Wodnika, a to właśnie wskutek skażenia powietrza miało dojść do tej straszliwej zarazy, która – podobnie jak SARS-CoV-2 – dotarła do Europy z Chin przez północne Włochy.

Astrolog Geoffrey de Meaux wraz z innymi uczonymi raportował wówczas:

„Uważamy, że panująca epidemia dżumy powstała na skutek zepsucia powietrza. Stało się tak, że z wody i ziemi wydobyło się mnóstwo oparów, zepsutych w momencie koniunkcji, które następnie zmieszały się z powietrzem. Rozsiały je porywy południowych wichur. Niosąc obce opary, wichry zanieczyściły powietrze, które – wdychane przez ludzi – przenika do serca i niszczy w nim substancję ducha oraz otaczającą je wilgoć. Wywołane tym gorąco trawi siłę życiową i to jest bezpośrednią przyczyną epidemii” [przeł. M. Cierpisz].

Co ciekawe, teraz ponownie doświadczamy takiej koniunkcji, w dodatku w połączeniu z masowo działającym Plutonem. Rozejście się tej konfiguracji wcale nie musi oznaczać zmniejszenia się rozprzestrzeniania wirusa, zwłaszcza że ostatni nów Księżyca miał miejsce w koniunkcji z „planetą” Gonggong, która przebywa w trzecim stopniu Ryb! Planety krążą jednak dalej i już w marcu Saturn przesunie się do Wodnika, następnie Mars, a pod koniec roku także Jowisz, tworząc koniunkcję z Saturnem w Wodniku, oznaczającą zmianę paradygmatyczną na światową skalę.