Johannes Kepler, słynny matematyk i astronom żyjący na przełomie XVI i XVII wieku, ojciec nowożytnej nauki, odkrywca praw ruchu planet, był żywo zainteresowany astrologią, pisząc nie tylko typowe dla tamtego okresu prognostyki (głównie z meteoastrologii), lecz także poważne traktaty naukowe z dziedziny astrologii. Najsłynniejszy z nich, De fundamentis astrologiae certioribus („O niezawodnych podstawach astrologii) powstał w 1602 roku – fragmenty z tego dzieła cytowałem w swojej książce „Jung i astrologia”.

Tym, co jest najbardziej zaskakujące w keplerowskich rozważaniach, to fakt, że ten wielki astronom traktował astrologię nie jak formę wróżbiarstwa czy gwiaździarstwa, lecz jako formę swoistej psychoterapii. Kepler doszukiwał się w układach gwiazd i planet odpowiedzi na dręczące go pytania natury egzystencjalnej. Uznawał bowiem, że dzięki analizie horoskopu można lepiej poznać samego siebie. Oczywiście, gdy była taka konieczność, Kepler chętnie udzielał prognoz, i to niekiedy bardzo trafnych, ale generalnie doszukiwał się w horoskopie klucza do własnego charakteru, a nie nieuchronnych zdarzeń (fatalizm astralny).

Zachowało się bardzo wiele pism i listów Keplera, w których zdradza on swój stosunek do astrologii. W korespondencji z 1599 roku Kepler stwierdza:
„W jaki sposób wygląd niebios w chwili urodzenia wpływa na charakter człowieka? Działa on na człowieka, jak długo ten żyje, nie inaczej niż owe pętle, jakie pomysłowi rolnicy zakładają na dynię; nie powodują one wzrostu dyni, lecz określają jej kształt. Tak samo niebiosa: nie wyposażają człowieka w jego obyczaje, koleje losu, szczęście, dzieci, bogactwo, małżonkę, ale kształtują wszystko, co go spotyka. (…) Rzeczy te zostały stwierdzone przez doświadczenie, i to przez doświadczenie ludzi, którzy w żadnym razie nie są głupi”. (J. Kierpul, Kepler, PIW, Warszawa 2007, s. 131.)

Gdyby Kepler mógł skorzystać ze zdobyczy psychologii nieświadomości, z pewnością wyprzedziłby Dane’a Rudhyara i innych XX-wiecznych humanistycznych astrologów, którzy pojmują horoskop jako zapisaną w języku symbolu mapę potencjałów, a nie jako znak wskazujący na nieuchronne fatum. Oczywiście, w czasach Keplera nie było żadnej psychoanalizy, a jedną z technik pozwalających na wewnętrzny wgląd stanowiła właśnie astrologia spełniająca funkcje psychologiczne. Była ona po prostu pewnym rodzajem psychologii. Kepler zdawał sobie z tego sprawę bardziej, niż można by przypuszczać.

Nie wiem, czy ten wybitny uczony byłby zwolennikiem takiej astrologii psychologicznej, z jaką dziś mamy do czynienia, ale na pewno byłby jednym z tych astrologów, którzy szukają w horoskopie nie tyle gotowych recept, ile przede wszystkim doszukują się ukrytych znaczeń i sensu, wierząc głęboko w to, że świat przenika odwieczna harmonia.

O Keplerze i jego wyobrażeniach na temat astrologii można bardzo dużo pisać i pewnie jeszcze nie raz do tego tematu wrócę.