Książka: Przesłanie Chirona (nowe wydanie)

Nakładem wydawnictwa Studio Astropsychologii ukazała się właśnie moja nowa książka o Chironie – Przesłanie Chirona – rana i uzdrowienie. Jest to drugie wydanie, uzupełnione, poprawione i rozszerzone, a w niektórych miejscach całkowicie zmienione. Po raz pierwszy Przesłanie Chirona ukazało się w lutym 1997 roku i przez wiele lat książka była obecna na rynku. Jednak po wyczerpaniu nakładu pozycja stała się właściwie niedostępna. Przyszła więc pora na reedycję i na wprowadzenie ważnych zmian.

Poniżej zamieszczam fragmenty Przedmowy do wydania drugiego, w której skrótowo prezentuję temat oraz objaśniam, na czym polegają zmiany wprowadzone do nowego wydania książki.

[…]
Mimo że przez ostatnie dziesięciolecia w astrologii dokonał się wyraźny postęp, to jednak nigdy nie zapomniano o podstawowej zasadzie, na której ufundowana jest cała filozofia astrologii. Ta zasada została dobrze opisana w pierwszej zwrotce słynnego, starożytnego traktatu alchemiczno-ezoterycznego Tabula Smaragdina Hermesa Trismegistosa. W sparafrazowany sposób brzmi ona następująco: „Jak na górze, tak na dole”. Bez względu na to, w którą stronę astrologia będzie się rozwijać, ta zasada nigdy nie przestanie obowiązywać. I to właśnie z tego powodu nie wolno nam ignorować nowych obiektów odkrywanych na niebie, obojętnie, który nurt astrologii jest nam bliższy. Astrologia traktuje Układ Słoneczny jako swoisty Makrokosmos, dlatego widzi w nim archetyp powszechnego porządku i wzór dla Mikrokosmosu, jakim jest człowiek. Każda zmiana, która pojawia się na niebie, to znak. Każda odkrywana planeta to budzenie się nowego archetypu, skok ewolucyjny oraz zapowiedź zmiany, jaka dokona się w globalnym micie świata. Odkrycie w 1977 roku małego ciała niebieskiego, które później otrzymało imię centaura Chirona, to również zapowiedź ważnej modyfikacji mitu świata.

Chiron tym się różni od pozostałych nowo odkrywanych obiektów, w tym także planet, że niemal natychmiast po ogłoszeniu odkrycia, przyciągnął uwagę astrologów, którzy z wielkim entuzjazmem wzięli go na swój warsztat. W niespełna miesiąc opublikowano efemerydy i uzgodniono astrologiczny symbol Chirona, który zresztą bardzo szybko został przez wszystkich zaakceptowany. Rok później astrologowie skupieni wokół Zane’a B. Steina zaczęli wydawać biuletyn The Key, w którym zamieszczano materiały poświęcone wyłącznie obserwacjom Chirona. W 1979 roku Zane Stein opublikował pierwszą książkę na temat nowo odkrytego obiektu – The Meaning of Chiron, która zresztą do dziś jest czytana. Od tego czasu ukazało się na całym świecie mnóstwo książek i artykułów. Chiron stał się początkowo symbolem nowych czasów, Nowej Ery zmierzającej do ustanowienia światowego pokoju, ale później dostrzegano w nim również katalizator ważnych przemian społecznych.

Zainteresowanie Chironem z upływem lat wcale nie słabło. Wręcz przeciwnie, wieści o tej małej planetce docierały do wielu krajów, w tym także do Polski. Pod koniec 1995 roku, a więc ponad 12 lat temu, pracowałem nad pierwszą swoją książką, która dwa lata później ukazała się w wydawnictwie Studio Astropsychologii. Była to dość obszerna, a zarazem pierwsza na naszym rynku tego typu publikacja poświęcona Chironowi, którą zatytułowałem Przesłanie Chirona. Od tamtej pory pogłębiło się moje rozumienie tej małej planety, więc gdy Wydawca zwrócił się do mnie z propozycją reedycji książki, postanowiłem wprowadzić pewne zmiany do poprzedniego wydania.

Największe zmiany obejmują pierwsze trzy rozdziały książki, które w dużej mierze napisałem na nowo. Uzupełnione zostały informacje o odkryciu Chirona, poszerzone są też rozważania na temat interpretacji mitu o centaurze Chironie. Z kolei w części, gdzie analizuję aspekty Chirona, dodałem podrozdział zawierający wstępne uwagi odnoszące się do nowo odkrytej „planety” Eris i jej znaczenia w konfiguracjach z Chironem. Całkowicie zmienił się natomiast rozdział ostatni, w którym analizuję kilka przykładów położenia Chirona w horoskopach znanych ludzi. Spore uzupełnienia dotyczą także bibliografii. Poza tym zasadnicza zawartość książki się nie zmieniła, bo i przesłanie Chirona wciąż jest takie samo.

Interpretacja Chirona należy dziś do standardów współczesnej astrologii. Świadczą o tym choćby światowe rynki, na których pojawia się coraz więcej nowych pozycji na temat tej małej planety. Nikt już obecnie nie tworzy astrologicznych programów komputerowych nie uwzględniających pozycji Chirona, bo taki produkt uznano by za wybrakowany. Chiron po prostu zdobył uznanie astrologów, ponieważ sprawdził się jako silny i wyrazisty sygnifikator, którego nie można pominąć w interpretacji horoskopu. Z powodzeniem stosuje się go niekiedy nawet w astrologii horalnej słynącej ze swego nieugiętego konserwatyzmu i żelaznych reguł, które są tak sztywne, że rzadko kiedy jakiekolwiek nowinki przenikają do tej obarczonej dużym rygoryzmem astrologii.

Ale Chiron nie jest żadną infantylną nowinką ani też modą astrologiczną, która prędzej czy później przemija. Chiron cały czas nas zaskakuje. Najpierw ogłoszono go dziesiątą planetą, później uznano za zagubioną planetoidę, następnie, gdy odkryto „braci” Chirona – Pholusa i Nessusa – zaliczono go wraz z nimi do odrębnej klasy ciał niebieskich, tzw. Centaurów, które przybyły do nas z obrzeży Układu Słonecznego, by ostatecznie stwierdzić, że Chiron przejawia również aktywność kometarną i jest czymś na kształt pół komety i pół planetoidy, tak samo jak w mitologii jest on pół koniem i pół człowiekiem.

Mimo że Chiron nie jest planetą, to jednak jego oddziaływanie w horoskopie bywa niekiedy zaskakująco silne. On po prostu zachowuje się jak planeta. Co więcej, Chiron może być również swoistym kluczem do całego horoskopu, stać się symbolem wyzwolenia, wyrazem wolnej woli, a więc przejścia z ograniczonego i ciasnego świata Saturna do wolności reprezentowanej przez Urana. Na horoskopowe znaczenie Chirona można również patrzeć od strony psychologii transpersonalnej. Kim Wilber, twórca tej dyscypliny, wyodrębnił w swym opisie struktury i ewolucji świadomości tak zwany poziom centaura utożsamiany z bramą otwierającą fazę transpersonalną. A przecież Chiron w astrologii stanowi bramę do świata Urana, Neptuna, Plutona i Eris, czyli właśnie do planet transpersonalnych. Warto dodać, że Kim Wilber przedstawił tę fundamentalną teorię w 1977 roku, kiedy ukazała się jego książka Spectrum of Consciousness. Było to więc w tym samym roku, w którym odkryto pierwszą centaurową planetkę, a moment ten zresztą okazał się przełomowy dla  rozwoju psychologii transpersonalnej. Chiron rzeczywiście jest więc tym skokiem ewolucyjnym, który z całą swą archetypową mocą zapowiada każda nowo odkryta planeta, każdy ważny obiekt dostrzeżony na niebie. Zmiana na niebie symbolizuje zmianę na ziemi, Mikrokosmos wciąż przegląda się w Makrokosmosie, bo przecież „jak na górze, tak na dole”.

Można uprawiać astrologię bez Chirona, ale nie można bez niego w pełni zrozumieć horoskopu, bo Chiron to klucz pozwalający otworzyć drzwi do świata, z którego wyszliśmy i do którego kiedyś powrócimy; do świata, który jest ludzki, a jednocześnie ponadludzki; który jest pierwotny, a zarazem boski. Chiron to po prostu klucz do Duszy Świata.

 

Stonewall riots

Po słynnym orędziu prezydenta Lecha Kaczyńskiego dotyczącym Traktatu Lizbońskiego, które zresztą odbiło się szerokim echem w świecie, znów zaczęła być w Polsce głośna tzw. „sprawa gejów”. A wszystko dlatego, że poseł Jacek Kurski, któremu się wydaje, że dobrze wyczuwa nastroje społeczne, wmontował w przemówienie Kaczyńskiego zdjęcia z kanadyjskiej ceremonii ślubnej homoseksualnej pary z Nowego Jorku. Mężczyznami przyrzekającymi sobie miłość i wierność przed Bogiem (ślubu udzielał im pastor) okazali się gorliwi katolicy i znani działacze na rzecz poszanowania praw gejów i lesbijek: Brandon Fay i Thomas Moulton. Panowie byli oburzeni, że ich prywatne zdjęcia zostały wykorzystane do szerzenia w naszym kraju dyskryminacji. Początkowo odgrażali się procesem, ale później gdy, korzystając z zaproszenia TVN, przyjechali do Polski, mieli nadzieję, że napiją się herbaty w Pałacu Prezydenckim. Ostatecznie przyjął ich w Sejmie jedynie poseł lewicy Ryszard Kalisz. Mimo to zagranie Jacka Kurskiego (który będąc zodiakalnymi Rybami podpada pod kategorię Ryby-Piranii opisywanej w „Homo Zodiacus” przez Leszka Weresa) przyniosło efekt odwrotny do zamierzonego, bo cała Polska nagle zainteresowała się małżeńską parą panów z Ameryki. Pewnie byłoby interesujące móc spojrzeć w horoskopy tej pary, względnie popatrzeć na horoskop ich ślubu – niestety nie mam tych danych. Jednak na całą tę sprawę można przy okazji spojrzeć w dużo szerszym kontekście.

Prześladowania gejów i lesbijek są właściwie stare jak świat, chociaż na przykład w starożytnej Grecji zachowania homoseksualne nie tylko nie były dyskryminowane, lecz nawet powszechnie akceptowane i uważane za coś ekskluzywnego. Tym niemniej późniejsza zachodnia kultura chrześcijańska uznała takie praktyki za grzech, co poskutkowało tym, że osoby o orientacji homoseksualnej narażone były na wykluczenie społeczne. Jednak w miarę oświeceniowego postępu i poszanowania praw człowieka zrodziła się swoista kontrkultura gejowska domagająca się poszanowania praw również dla mniejszości seksualnych.

Za najbardziej przełomowy moment w całym tym społecznym „ruchu gejowskim” uznaje się wydarzenia zwane Stonewall riots. Chodzi tu o zamieszki w Nowym Jorku, które wybuchły po tym, jak kilku policjantów wtargnęło do gejowskiego pubu „Stonewall Inn”. Z początku rutynowa kontrola przerodziła się po kilku godzinach w eskalację przemocy. W odpowiedzi na dyskryminującą akcję policjantów doszło do wybuchu gniewu i zamieszek, w których spontanicznie wzięło udział ponad tysiąc osób malujących na ścianach budynków hasła w stylu: „Gay is good” albo „Gay power!”. Był to pierwszy tego typu protest społeczności homoseksualnej, która otwarcie wystąpiła przeciwko dyskryminacji ze względu na swoją orientację. Uważa się także, że zamieszki te zapoczątkowały w istocie światowy ruch walki o prawa gejów i lesbijek.

Wydarzenia te rozpoczęły się 28 czerwca 1969 roku o godz. 1:10 EDT, kiedy w pubie pojawili się policjanci. Jednak do faktycznych zamieszek doszło około godz. 3:10 EDT. Horoskop postawiony na ten moment można więc uznać za horoskop „ruchu gejowskiego”.

 

Tym, co zwraca tu szczególną uwagę, jest Uran – patron oryginalności, ekscentryzmu i odmienności – który zaledwie miesiąc wcześniej wszedł do znaku Wagi. Był to zresztą szczególny ingres, ponieważ w krótkim czasie za Uranem do znaku Wagi przesunął się także Jowisz, a później Pluton. Znak Wagi wydaje się tu mieć kluczowe znaczenie. Waga symbolizuje bowiem związki międzyludzkie, relacje interpersonalne oraz małżeństwo. Wraz z wejściem Urana do tego znaku nadeszła pora na to, by rozprawić się z obowiązującym dotąd stereotypem partnerstwa. Nie można już było dłużej ukrywać ani tłumić tego, że pewna część społeczeństwa (w istocie również część całej populacji) ma odmienną orientację seksualną, a ludzie mogą się łączyć w pary również wtedy, gdy są tej samej płci. Co ciekawe, kiedy w 1973 roku do znaku Wagi zawitał transformujący Pluton, Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podjęło decyzję o usunięciu homoseksualizmu z rejestru zaburzeń psychicznych. Odtąd geje i lesbijki stali się w świetle nauki normalnymi ludźmi, oczekującymi od społeczeństwa akceptacji, tolerancji i poszanowania ich związków partnerskich.

Ale że sprawa jest dużo bardziej złożona niż medyczne definicje, bo w istocie dotyka utrwalonej od wieków obyczajowości, toteż wielu ludzi wciąż nie potrafi pojąć ani tym bardziej zaakceptować tego, że mężczyzna może mieć taką samą orientację seksualną jak kobieta. Na tę swoistą dychotomię albo ambiwalencję wskazuje w tym horoskopie podwójny znak Bliźniąt na ascendencie oraz Merkury w pierwszym domu. Co ciekawe, znak Bliźniąt symbolizuje nie tylko podwójną naturę w człowieku, lecz także odnosi się on do rozmaitych mitologicznych męskich par bliźniąt. Również Merkury-Hermes nie ma określonej płci i chociaż zdaje się być męski, to jednak na przykład w alchemii traktowany był jako bóstwo ambiwalentne posiadające cechy zarówno męskie, jak i żeńskie. Jak wiadomo, ze związku Hermesa i Afrodyty zrodziło się dwupłciowe bóstwo Hermafrodyta. Również astrologia postrzega Merkurego w dość specyficzny sposób, widząc w nim tzw. planetę neutralną, która może być albo męska, albo żeńska.

Bardzo ciekawe jest tu także położenie Słońca, które nie tylko tworzy kwadraturę z symbolizującym wszelaką odmienność Uranem, lecz także koniunkcję z mroczną Lilith oraz opozycję z planetoidą Pallas. Czarny Księżyc Lilith jest wprawdzie symbolem feminizmu, ale z uwagi na reprezentujące przez niego wykluczenie oraz archetyp nie zintegrowanej Animy może także symbolizować problemy wynikające z odmiennej orientacji seksualnej, o czym pisałem w swojej książce o Lilith przy okazji omawiania aspektów Słońca z Czarnym Księżycem (zob. ss. 47-48 i 141-142).

Również planetoida Pallas może odgrywać ważną rolę w kształtowaniu się tożsamości seksualnej. W mitologii greckiej Pallas-Atena przedstawiana była jako kobieta, która pozostała dziewicą obdarzoną wysoce męskimi cechami. Może ona zatem symbolizować archetypalnego androgyna, a więc dualną jedność Animy i Animusa. Te i inne kompleksy Pallas-Ateny omówiłem w swojej książce Małe planety w astrologii (ss. 71-74). Z kolei o tym, że Lilith i Pallas faktycznie odgrywają ważną rolę w horoskopach niektórych homoseksualistów pisałem na przykładzie znanych postaci w artykule Kiedy mężczyzna wybiera mężczyznę, który dwa lata temu ukazał się w tygodniku „Gwiazdy mówią” (42/2006).

W horoskopie Stonewall riots ciekawie wyglądają również klasyczne planety damsko-męskie, a więc Wenus i Mars, które tworzą konfiguracje z niejasnym i mętnym Neptunem. Pisać można by o tym długo, jednak tym, co jest tu najbardziej frapujące, to to, że horoskop ten w bardzo interesujący sposób odzwierciedla nie tyle ówczesne wydarzenia, ile przede wszystkim w niezwykle klarowny sposób obrazuje całą skomplikowaną problematykę z tym związaną.